41: Eryk - Terry Pratchett

Autor: Terry Pratchett
Tytuł: Eryk
Wydawnictwo: Prószyński i S-ka
Rok: 1997

Większość z nas pamięta Fausta, który zawarł pakt z diabłem. Świat Dysku Terry'ego Pratchetta też posiadał swojego Fausta - całkowicie Dyskowego Fausta.

Eryk w Polsce ukazał się w 1997 roku, nakładem wydawnictwa Prószyński i S-ka (strona książki: Eryk).

Na świecie dźwiganym przez kosmos na grzbiecie żółwia Wielkiego A'Tuina (płeć nieznana) codziennie coś się dzieje. Nie tak dawno świat omal nie został zniszczony, a osoba odpowiedzialna za jego uratowanie została po drugiej stronie osnowy rzeczywistości i nadal ucieka przed stworami z piekielnych wymiarów i przed setkami małych nóżek. Lecz to już historia.

Mag, czy raczej Magggus, Rincewind, najbardziej tchórzliwy pośród magów i najmniej magowaty wśród tchórzy, lingwista i sprinter, amator ziemniaków i kiełbasek w bułce GSP Dibblera, znalazł się we właściwym miejscu o właściwej porze (czego nie da się powiedzieć o demonie, którego wezwała nadnatura). Został wezwany i zmuszony do spełniania życzeń, kiedy jego jedynym życzeniem było zabrać się stamtąd.

Demonolog Eryk wezwał swego pierwszego w życiu demona. Jak się okazało ani demon, ani demonolog nie byli postaciami szablonowymi. Demonolog miał bowiem czternaście lat i przeżywał właśnie zmasowany atak trądziku. Mimo to w końcu mial demona na swe usługi i żądał trzech życzeń. Jakież to były życzenia? Primo: zostać władcą świata. Secundo: żyć wiecznie. Tertio: spotkać najpiękniejszą kobietę w historii. Czyli raczej standardowo. Niestety demon, którego wezwał, chyba ostatnio trochę chorował. Sprawę pogorszył fakt, że demon przybył z Bagażem.

Rincewind, nagle władający demonicznymi mocami, musiał zacząć spełniać te życzenia, aby móc się uwolnić od małoletniego terrorysty i papugi.

Okazało się, że nie tylko spotkał swego przodka oraz stwórcę życia (i pierwszej kanapki) na Dysku. Jego wspólna droga z Erykiem zawiodła obu prosto do Piekła, gdzie wszystko było inaczej niż na rycinach, a demony planowały coś bardzo demonicznego (w skład czego wliczały się kolorowe zakreślacze, dywan i mnóstwo papierów). Droga do Piekła dobrymi chęciami jest wybrukowana, a czym jest wybrukowana droga z Piekła?

Jedyną wadą książki jest to, że jest za krótka. Może to z powodu tego, że Rincewind musi przebiegać przez większość akcji, żeby nie dogoniły go strzały, miecze, demony i Bagaż.

Nasz mag, czy raczej prawie_że_mag, jest typowym antybohaterem. Nic mu się nie udaje, nie umie czarować, zawsze wpada w tarapaty i jest bardziej tchórzliwy niżby się zdawało. Zwykle jest niezadowolony z przeżywania coraz to nowych przygód, skupia się tylko na własnym przeżyciu (możliwie w jak najmniejszej ilości kawałków - preferowany: jeden). Jego ulubionym sposobem na eliminację wroga jest zazwyczaj pół cegły w skarpecie - czyli raczej mało heroicznie, ale za to oryginalnie. Zawsze zrzędzi, błaga o litość lub wrzeszczy o pomoc. Mimo to ma wielu fanów (w tym piszącą te słowa), nie tylko w Polsce, ale i na całym świecie.

Pratchett czerpał z klasycznego Fausta, lecz stworzył całkowicie odmienne, zasługujące na uznanie, dzieło. Pełno w nim odniesień do historii starożytnej oraz do teraźniejszości, okraszonych niepowtarzalnym humorem i filozofią, której tylko na Dysku uświadczyć można.

Moim prywatnym zdaniem takie odświeżenie opowieści, ukazanie jej w krzywym zwierciadle, było bardzo dobrym pomysłem. Z książki płynie morał: "Uważaj, czego sobie życzysz, bo możesz to dostać i nagle okaże się, że nie o to ci chodziło i będziesz musiał zmarnować następne życzenie, żeby to odkręcić".

Książkę czyta się aż za szybko, wciąga jak bagno po deszczu i sprawia, że jeśli czytacie w miejscu publicznym, to ludzie na was dziwnie patrzą, bo chichoczecie do siebie.

Ocena

Wciągliwość - 5

Wygoda czytania - 5

Jak bardzo mi się podobało - 5