55: Księga cmentarna - Neil Gaiman.

Z powodu problemów z "oknem na świat" i drastycznym brakiem czasu na czytanie odstępy między dywagacjami się zwiększą. Liczę, ze mi wybaczycie, ale magisterka sama się nie napisze, niestety :/

Autor: Neil Gaiman
Tytuł: Księga cmentarna (The Graveyard Book)
Wydawnictwo: Wydawnictwo MAG
Rok: 2008

Na zajęcia z czytelnictwa mieliśmy przeczytać książkę tabu. Chciałam zabrać się za Wilki w ścianach, ale nie mogłam nigdzie znaleźć. Za to, przeszukując katalogi, natknęłam się na inną książkę Gaimana, mianowicie Księgę cmentarną, wydaną w 2008 nakładem wydawnictwa MAG (strona książki: Księga cmentarna). Uznając, że to także będzie o jakimś tabu wsadziła nos między kartki.

Parę godzin później go wyciągnęłam.

Historia zaczyna się mrocznie: pewien mężczyzna imieniem Jack zabił kolejno członków śpiącej spokojnie rodzinki: mamę, tatę, córeczkę... Ale kiedy miał zamiar zabić jeszcze półtorarocznego chłopczyka okazało się, że ten znikł. Zły Jack, posługując się powonieniem i czymś jeszcze trafił na trop malca i ruszył w pościg pałając żądzą krwi.

Tymczasem maleństwo, kiedy już wyszło z łóżeczka, spełzło po schodach i wyszło z domu przez niedomknięte drzwi wejściowe, radośnie poszło zwiedzać świat, a dokładnie szczyt wzgórza opodal. Tym sposobem trafiło na cmentarz. Chłopcem zajęły się żyjące na żalniku duchy, małżeństwo Owensów zaadoptowało go, a tajemniczy Silas, niebędący duchem, został jego opiekunem i dostawcą żywności. Obdarzone Swobodą Cmentarza dzieciątko uniknęło straszliwego losu, który spotkał jego najbliższych i zostało nazwane Nikt Owens.

Początek historii jest, poza tym wstępem, radosny i pełen przygód małego Nika na cmentarzu, poznawania świata i zabawy, kiedy najgorszą rzeczą jest "zdrowa żywność" przynoszona przez pannę Lupescu zastępującą Silasa pod jego nieobecność. I co z tego, że Nik o wszystko pytał kolesia, który nie rzucał cienia? I że uczył się alfabetu z nagrobków? Potem, kiedy chłopiec zaczął dorastać, okazało się, że Jack nie śpi i że bardzo chce dokończyć misję, a do tego jest zdecydowanie za blisko.

A opiekunowie Nika już dawno powinni byli wrócić...

Cmentarz w tej historii nie jest strasznym miejscem, paradoksalnie jest domem i symbolem bezpieczeństwa dla żyjącego chłopca. Mieszkanie w raczej ponurej okolicy nie pozbawiło Nika ani ciekawości świata, ani sprytu, ani żądzy przygód. W pewnym momencie każdy, kto czyta Księgę cmentarną chciałby być obdarzony taką Swobodą Cmentarza, jaką miał Nikt Owens.

W opowieści jest też ciekawy motyw danse macabre i śmierci, zwanej Szarą Panią. Dużym plusem są ilustracje na początku każdego rozdziału. Nie są to może rysunki Alana Lee, ale cieszą oko. Warto wspomnieć, że w historii są polskie akcenty, ale musicie je sami odkryć.

Polecam ksiązkę każdemu, nie tylko fantastom. Świetnie się przy niej można bawić, a i dzieciakom można podsunąć.

Ocena

Wciągliwość - 5

Jakość czytania - 5

Jak bardzo mi się podobało - 5