188: Długa Ziemia - Terry Pratchett, Stephen Baxter

Autorzy: Terry Pratchett, Stephen Baxter

Tytuł: Długa Ziemia (The Long Earth)

Wydawnictwo: Prószyńskii S-ka

Rok wydania: 2013

Strona książki: DługaZiemia

No, okropnie poniewczasie, ale jest.

Nazwisko Pratchett działa na większość fanów fantastyki jak Jedyny Pierścień na Nazgule. Na mnie zadziałało też. Stephen Baxter zdaje się być mniej znanym w Polsce autorem, ale w swoim dorobku ma niejedną zacną książkę; pisze on głównie science fictron. Dzieło tych dwóch autorów nie mogło nie wzbudzić zainteresowania. I wzbudziła – a jakże – całkiem spore.

„Długa Ziemia”, o której mowa, jest jedną z tych książek, które lubię, bo prezentuje idee, które nie są szeroko znane – tym razem jest to teoria światów równoległych. Zaawansowana fizyka? Magia? - Nieważne jak ową teorię wyjaśnia autor, książka dotycząca takiej tematyki zawsze przykuwa mą ciekawość.

Co do fabuły: akcja „Długiej Ziemi” dzieje się głównie w niedalekiej przyszłości, w roku 2030, piętnaście lat od wynalezienia i opublikowania w sieci planów krokera – zmyślnego urządzonka pozwalającego na przekraczanie granicy między światami równoległymi – często różniącymi się tylko w nieznacznym stopniu, czasami całkowicie odmiennymi. Co nasz radosny gatunek zrobił z takim wynalazkiem? Oczywiście, zaczął go na potęgę używać (szczególnie, że był łatwy do wykonania z niedrogich materiałów, a źródłem zasialnia był swojski ziemniak), no bo co ma się marnować. Ale nie wszyscy potrzebowali takiego urządzenia – część z ludzi, zwana naturalnymi kroczącymi, mogła to robić bez pomocy techniki.

Nasz główny bohater - Joshua Valiente – był właśnie takim kroczącym. Podążał on przez kolejne Ziemie z misją – niczym załoga Star Trekowego Enterprise'a miał za zadanie dotrzeć tam, gdzie jeszcze nikt nie dotarł, a potem jeszcze trochę dalej, tak dla pewności. Jego interakcje z napotykanymi ludźmi są zaiste ciekawe i skłaniają nie tylko do śmiechu, ale i refleksji.

Wielką zaletą książki jest nie tylko to, iż opisuje koncepcję dość egzotyczną dla sporej rzeszy czytelników, ale też objaśnia nam, jak zmienia się sposób postrzrgania świata i reagowania poszczególnych ludzi czy grup społecznych. Uważam, że to bardzo ważna część powieści – bardzo pouczająca. To jedna z nielicznych cech łączących tę powieść z najsłynniejszym cyklem Pratchetta – na przykładzie książki fantastycznej autor pokazuje czytelnikom jak działa społeczeństwo, jak funkcjonują w nim jednostki, jak się zmienią jeśli pojawią się takie a nie inne czynniki. Wszyscy pamiętamy „Ruchome obrazki”, „Łups!” czy „Niucha”.

Polecam z uwagi na ciekawą koncepcję światów równoległych oraz życia jako takiego. Czyta się „Długą Ziemię” lekko i przyjemnie, język jest przystępny, nie nuży, za to sprawia, że koniec książki zaskakuje czytelnika jak zima drogowców. Miałam okazję czytać ją dwa razy przed napisaniem tej opinii – kiedy czytałam ją pierwszy raz byłam w fatalnym stanie i nic nie zapamiętałam. Naprawdę. A warto tą książkę zapamiętać, warto poświęcić jej chwilę uwagi.

Ocena - 5

Książkę ootrzymałam od wydawnictwa Prószyńskii S-ka

Ocena na LubimyCzytać