240: Ja, Klaudiusz - Robert Graves

Autor: Robert Graves
Tytuł: Ja, Klaudiusz (I, Claudius)
Wydawnictwo: Książnica
Rok: 2012

Jakoś mnie tak naszło na tę książkę, rzuciła mi się już kiedyś w oczy. Gdzieś w grudniu udało mi się dopaść egzemplarz, więc mogłam się z tą książką zapoznać.



O czym zatem jest ta powieść? W skrócie - o życiu Klaudiusza, Kaliguli, Tyberiusza, Livii i innych ważnych osób z Rzymu i okolic żyjących przed i w czasach Klaudiusza. Jest to opowieść o tym, jak następcy Augusta żyli i rządzili wielkim imperium. W tle tych politycznych rozgrywek żył pewien kulawy historyk, którego mało kto szanował z powodu jego ułomności i który, choć nazywany głupim, okazał się być mądrzejszy niż wielu innych.
Nasz bohater przedstawił życie swoje i swojej rodziny jak przystało na naukowca i historyka, rzetelnie opisując fakty i charatery wszystkich, którzy tworzyli tę historię. Nie owijał w bawełnę i nie próbował stawiać się czy innych w lepszym świetle. Śmiało pisał nie tylko o zwycięstwach, ale i o klęskach, wyjaśniał dlaczego do czegoś doszło i snuł własne przypuszczenia dotyczące motywów innych.
Spory między Liwiuszem i Polionem to urocze przepychanki między dwoma historykami. Pokazują odwieczną walkę dwóch podejść, zaś Klaudiusz skłaniać się zdaje do jak najwierniejszego przedstawienia faktów historycznych, bez uzupełniania ich wytworami własnej wyobraźni.
Zresztą nie bardzo byloby czym - świat arystokracji rzymskiej pełen jest intryg, morderstw, zdrad i żądz. Klaudiusz stał nieco na uboczu, dość blisko, aby obserwować to, co się działo w pałacu, nie dość jednak, by samemu się w to czynnie angażować, poza nielicznymi wyjątkami. Jego ułomności stanowiły niejako tarczę, dzięki której większość potęg jego czasów nie widziała w nim zagrożenia i nie przeszkadzała mu nadmiernie w jego badaniach. Mimo to Klaudiusz stracił wiele, między innymi swoją pierwszą miłość. To, z jakim spokojem Klaudiusz stawiał czoła podejrzliwym i szalonym ludziom, z jaką finezją posługiwał się słowem było dowodem jego mądrości. Szczególnie przebywanie blisko Kaliguli było trudne, bo młody władca miał poważne problemy psychiczne.
Język w powieści jest bardzo płynny, dobrze się czytało. Warto jednak ostrzec, że niekiedy aż roiło się od poetyckich porównań. Możnaby chyba powiedzieć, że narrator był bajarzem, który próbował okiełznać swoją tendencję do posługiwania się takim poetyckim stylem na rzecz bardziej naukowego podejścia do tematu jego autobiografii.
Polecam każdemu, kto lubi historię imperium rzymskiego i polityczne intrygi.
Autor znany jest z powieści historycznych cechujących się mocnym oparciem o źródła historyczne. Lubi stawiać własne hipotezy i wgłębiać się w możliwe motywy i pragnienia postaci. Ważne jest to, że nadaje on charaktery postaciom historycznym i pozwala czytelnikom poznać i ocenich ich działania i sposoby myślenia.
Pamiętać jednak należy, że to powieść, która oparta jest na faktach, ale nie może uchodzić za publikację naukową. Dobrze się ją czyta i pozwala zobaczyć ludzi, którzy żyli dawno temu w Rzymie.


Ocena - 8
Opinia na LubimyCzytać