175: Hobbit. Niezwykła podróż (2012) - reż. Peter Jackson

Reżyser: Peter Jackson
Tytuł: Hobbit. Niezwykła podróż (Hobbit. The Unexpected Journey)
Rok: 2012

Nie wiem, czy nie wyjdzie mi zamiast recenzji raczej dywagacja, ale od premiery, na której byłam, minęło parę dni i już okrzepłam w swoim zdaniu o PJowej wersji Hobbita.

Film był z dawna oczekiwany, tolkieniści całego świata drżeli z podniecenia na samą myśl o nim. Z podniecenia i niepokoju, bo napierw sama produkcja się odwlekała, potem były problemy z reżyserem i tak dalej. Ale oto udalo się, 28 grudnia polscy fani Śródziemia mieli okazję przenieść się na Ardę i obejrzeć pierwszą z trzech części Hobbita,
Fabuły nie ma chyba co streszczać, robiłam to przy okazji książki i animowanego filmu latem. Teraz wspomnę tylko, że pierwsza część filmowej ekranizacji zawierać miała fragment książki od początku do opuszczenia Gór Mglistych.
Jackson bardzo chciał powiązać film z Władcą Pierścieni. Postawił na retrospekcję, na wspomnienia Bilba z największej przygody jego życia. Było to niezłe rozwiązanie, ale powiązanie obu historii sprawiło, że niniejsza stała się dużo poważniejsza niż książkowa.
Zmian było więcej, było mniej piosenek, ale soundtracki tworzyły wspaniały klimat. Zabrakło mi co prawda piosenki elfów z Rivendell, ale pieśni krasnoludów były naprawdę magiczne. Wiele ścieżek nawiązuje do tych z wcześniejszych filmów, a za całość odpowiada Howard Shore.
Było parę ciekawych nowych konceptów, było też wiele takich, które po prostu złoszczą mnie lub rozśmieszają. W tej grupie mamy Azoga żyjącego w trakcie wyprawy, Radagasta bardziej stukniętego, niż go sobie wyobrażałam, zaprzęg królików i Thranduila na Łosiu Superktosiu.
Dostałam nowe materiały dotyczące Rivendell, więc cieszę. Gollum był ciekawie pokazany, widać było, że technika poszła do przodu ale i sama postać była niekiedy aż urocza.
No i Smaug - smok. Czyli to, co Alannada lubi tak bardzo jak elfy i na co zwróciła taką samą uwagę. Na początku filmu mamy scenę ataku Smauga i jest ona po prostu wspaniała. Bestii zasadniczo prawie nie widać, wszędzie jest ogień, panika i groza. Siedziałam w kinie oczarowana tak samo jak scenami z elfami.
Aha, bo zapomnę. Dodatkowo w Rivendell mamy ciekawą scenę zebrania Białej Rady, która wyszła całkiem nieźle. Brawa dla Iana McKellena za postać Gandalfa! A propos ról Istarich - Radagast był fajny pod Dol Guldur. Zaś wargowie wyglądali dużo lepiej niż te wcześniej.
Polecam film fanom, polecam wszystkim, bo choć ma masę niedokładności, wizji PJowskich i innych błędów, to i tak cieszy oko. Wyszedł lepiej, niż się obawiałam i dlatego uważam go za warty obejrzenia.

No, postarałam się napisać jak najkrócej, nie kląć i  nie piszczeć nad elementami, które spotkały się z mą żywą reakcją. 

Ocena
Wciągliwość - 5
Wygoda oglądania - 5
Jak bardzo mi się podobało? - 5